دانلود تحقیق با موضوع ابررسانه ،
در قالب word و در 21 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
مقدمه
در سال 1911، كامرلينگ اونس هنگام كار كردن در آزمايشگاه دماي پايين خود كشف كرد كه در دماي چند درجه بالاي صفر مطلق، k 2/4، جريان الكتريسيته مي تواند بدون هيچ اتلاف اختلاف پتانسيل در فلز جيوه جريان پيدا كند. او اين واقعه منحصر به فرد را ابررسانايي ناميد. كامرينگ در سخنراني نوبل سال 1913 گزارش داد كه حالت ابررسانايي مي تواند به وسيله اعمال ميدان مغناطيسي به اندازه كافي بزرگ از بين رود.
در حالي كه يك جريان القاء شده در يك حلقه بسته ابررسانا به مدت زمان فوق العاده زيادي باقي مي ماند و از بين نمي رود. او اين رخداد را به طور عملي با آغاز يك جريان ابررساني در يك سيم پيچ در آزمايشگاه ليدن و سپس حمل سيم پيچ همراه با سرد كننده‌اي كه آن را سرد نگه مي‌داشت، به دانشگاه كمنويج به عموم نشان داد. بعد از كشف، ابررسانايي در بيش از يك هزار فلز، آلياژ، تركيبات و حتي شبه رساناها يافت شد. [1]، اما هيچ نظريه اي براي توضيح ابررسانايي در طول 46 سال بعد از كشف ارائه نگرديد. اولين دليل آن مي تواند اين باشد كه جامعه فيزيك تا حدود 20 سال مباني علمي لازم براي ارائه راه حل براي اين مساله را نداشت: تئوري كوانتم فلزات معمولي. دوم اين كه تا سال 1933، هيچ آزمايش اساسي در اين زمينه انجام نشد.
در اين سال مايسنو و اوشنفلو گفتند كه يك ابررسانا نه تنها در برابر عبور جريان مقاومت صفر دارد،بلكه به‌طور هم‌زمان خاصيت ديامغناطيس‌نيز از خود نشان مي‌دهد.در سال1934، گورتر و كايسيمير مدل دو مشاوره‌اي را ارائه دادند.
طبق اين مدل ابررسانا از دو نوع الكترون آزاد تشكيل شده:1- ابرالكترون (n2) 2- الكترون‌هاي معمولي(nn)با افزايش دما از صفر تا Tc چگالي الكترون‌هاي ابررسانشي كاهش و به چگالي الكترون‌هاي معمولي اضافه مي شود و در دماي انتقال تمام الكترون ها به صورت الكترون هاي معمولي در مي آيند.
سوم اينكه، وقتي مباني علمي لازم بدست آمد، به زودي واضح شد كه انرژي مشخصه وابسته به تشكيل ابررسانايي بسيار كوچك مي باشد، حدود يك ميليونيم انرژي الكتروني مشخصه حالت عادي، بنابراين نظريه پردازان توجه شان را به توسعه يك تفسير رويدادي از جريان ابررسانايي جلب كردند. اين مسير را لاندئو رهبري مي كرد. كسي كه در سال 1953 به همراه گينزبرگ يك تئوري پديده شناختي را مطرح كردند و يك سري معادلات را فرمول بندي كردند، اما هرگز نتوانستند علت رخ دادن اين پديده را توضيح دهند.[2]
يك كليد راهنما در سال 1950 ميلادي بدست آمد، وقتي كه محققان در دانشگاه روتگزر كشف كردند كه دماي انتقال به حالت ابررسانايي سرب با عكس M ارتباط دارد. M.M جرم ايزوتوپ سرب است. از آنجا كه انرژي الرزشي شبكه همان بستگي را با M دارد، كوانتاي پايه آنها، فونون ها، بايد نقشي در ظهور حالت ابررسانايي داشته باشند. سرانجام در سال 1957، سه فيزيك دان به نام‌هاي باردين، كوپر و شيرفر نظريه ميكروسكوپي خود را ارائه كردند كه بعدا به نام تئوري BCS شناخته شد.
در سال 1965 نقش فونونها در دماي گذار ابررسانايي در اثر ايزوتوپ تاييدي بر نظريه BCS بود. همچنين كوانتش شار و جريان تونلي شاهدان ديگري بر باور اين نظريه بودند.
سومين رخداد مهم در تاريخ ابررسانايي در سال 1986 اتفاق افتاد. تا اين سال دانشمندان تلاش زيادي را مصروف كشف ابررسانا با دماي انتقال بالاتر كردند. ولي تنها ثمره اين تلاش‌ها ماده با k23بود كه در سال1973كشف شد. تا اينكه در سال1986، بدنور و مولر در حال كار كردن از آزمايشگاه IBM نزديك شهر زوريخ سوئيس، مقاله اي با عنوان« امكان در رساناي دماي بالا در سيستم ‘Ba-La-Cu-O’ منتشر كردند
